Job 30

E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.