Job 29

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.