Job 17

Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.