Job 32

Miután ez a három ember megszünt vala felelni Jóbnak, mivel ő igaz vala önmaga előtt:

Böylece bu üç kişi Eyüp’e yanıt vermekten vazgeçti, çünkü Eyüp kendi doğruluğundan emindi.

Haragra gerjede Elihu, a Barakeél fia, a ki Búztól való vala, a Rám nemzetségéből. Jób ellen gerjedt föl haragja, mivel az igazabbnak tartotta magát Istennél.

Ram ailesinden Bûzlu Barakel oğlu Elihu Eyüp’e çok öfkelendi. Çünkü Eyüp kendini Tanrı’dan haklı görüyordu.

De felgerjedt haragja az ő három barátja ellen is, mivelhogy nem találják vala el a feleletet, mégis kárhoztatják vala Jóbot.

Elihu Eyüp’ün üç arkadaşına da öfkelendi, çünkü Eyüp’ü suçlamalarına karşın sağlam bir yanıt bulamamışlardı.

Elihu azonban várakozott a Jóbbal való beszéddel, mert amazok öregebbek valának ő nála.

Elihu Eyüp’le konuşmak için sırasını beklemişti, çünkü ötekiler yaşça kendisinden büyüktü.

De mikor látta Elihu, hogy nincs felelet a három férfiú szájában, akkor gerjede föl az ő haragja.

Bu üç kişinin başka bir şey söyleyemeyeceğini görünce öfkesi alevlendi.

És felele a Búztól való Elihu, Barakeél fia, és monda: Napjaimra nézve én még csekély vagyok, ti pedig élemedett emberek, azért tartózkodtam és féltem tudatni veletek véleményemet.

Bûzlu Barakel oğlu Elihu şöyle konuştu: “Ben yaşça küçüğüm, sizse yaşlısınız. Bu yüzden çekindim, bildiğimi söylemekten korktum.

Gondoltam: Hadd szóljanak a napok; és hadd hirdessen bölcseséget az évek sokasága!

‘Çok gün görenler konuşsun’ dedim, ‘Çok yıl yaşayanlar bilgeliği öğretsin.’

Pedig a lélek az az emberben és a Mindenható lehellése, a mi értelmet ad néki!

Oysa insana ruh, Her Şeye Gücü Yeten’in soluğu akıl verir.

Nem a nagyok a bölcsek, és nem a vének értik az ítéletet.

Akıl yaşta değil baştadır. Adaleti anlamak yaşa bakmaz.

Azt mondom azért: Hallgass reám, hadd tudassam én is véleményemet!

“Bu yüzden, ‘Beni dinleyin’ diyorum, Ben de bildiğimi söyleyeyim.

Ímé, én végig vártam beszédeiteket, figyeltem, a míg okoskodtatok, a míg szavakat keresgéltetek.

Siz konuşurken ben bekledim, Siz ne diyeceğinizi araştırırken Düşüncelerinizi dinledim.

Igen ügyeltem reátok és ímé, Jóbot egyikőtök sem czáfolá meg, sem beszédére meg nem felelt.

Bütün dikkatimi size çevirdim. Ama hiçbiriniz Eyüp’ün haksızlığını kanıtlayamadı, Onun söylediklerine karşılık veremedi.

Ne mondjátok azt: Bölcseségre találtunk, Isten győzheti meg őt és nem ember!

‘Biz bilgeliğe eriştik, Bırakın Tanrı onu haksız çıkarsın, insan değil’ demeyin.

Mivel én ellenem nem intézett beszédet, nem is a ti beszédeitekkel válaszolok hát néki.

Ama Eyüp’ün sözlerinin hedefi ben değildim, Bu yüzden onu sizin sözlerinizle yanıtlamayacağım.

Megzavarodának és nem feleltek többé; kifogyott belőlök a szó.

“Onlar yıldı, yanıt veremiyorlar artık, Söyleyecek şeyleri kalmadı.

Vártam, de nem szóltak, csak álltak és nem feleltek többé.

Onlar konuşmuyor diye ben beklemeli miyim, Duruyor, yanıt vermiyorlar diye?

Hadd feleljek hát én is magamért, hadd tudassam én is véleményemet!

Benim de söyleyecek sözüm var, Ben de bildiğimi söyleyeceğim.

Mert tele vagyok beszéddel; unszolgat engem a bennem levő lélek.

Çünkü içim dolu, İçimdeki ruh beni zorluyor.

Ímé, bensőm olyan, mint az *új* bor, a melynek nyílása nincsen; miként az új tömlők, *csaknem* szétszakad.

İçim açılmamış şarap gibi, Yeni şarap tulumları gibi patlamak üzere.

Szólok tehát, hogy levegőhöz jussak; felnyitom ajkaimat, és felelek.

Konuşup rahatlamalıyım, Ağzımı açıp yanıtlamalıyım.

Nem leszek személyválogató senki iránt; nem hizelkedem egy embernek sem;

Kimseye ayrıcalık göstermeyecek, Kimseye yaltaklanmayacağım.

Mert én hizelkedni nem tudok; könnyen elszólíthatna engem a teremtőm!

Çünkü yaltaklanmayı bilsem, Yaratıcım beni hemen yok ederdi.