Job 30

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek *ide.*

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és *csak* nézel reám!

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben *és* kiáltozom.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

Bőröm feketül*ten hámlik le* rólam, és csontom elég a hőség miatt.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.