Psalms 104

Áldjad én lelkem az Urat! Uram én Istenem, nagy vagy te igen, ékességet és fenséget öltöztél magadra!

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

A ki körülvette magát világossággal, mint egy öltözettel, és kiterjesztette az egeket, mint egy kárpitot;

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

A ki vizeken építi fel az ő palotáját, a felhőket rendeli az ő szekerévé, jár a szeleknek szárnyain;

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

A ki a szeleket teszi követeivé, a lángoló tüzet szolgáivá.

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Ő fundálta a földet az ő oszlopain, nem mozdul az meg soha örökké.

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Vízáradattal, mint egy ruhával borítottad be azt, a hegyek felett is vizek állottak vala.

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

Egy kiáltásodtól eloszlának, és mennydörgésednek szavától szétriadának.

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

Hegyek emelkedének fel és völgyek szállának alá arra a helyre, a melyet fundáltál nékik.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Határt vetettél, a melyet át nem hágnak, nem térnek vissza a földnek elborítására.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

A ki elbocsátja a forrásokat a völgyekbe, hogy folydogáljanak a hegyek között;

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

Megitassák a mezőnek minden állatát; a vadszamarak is megoltsák szomjúságukat.

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Mellettök lakoznak az égnek madarai, az ágak közül hangicsálnak.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

A ki megöntözi a hegyeket az ő palotájából; a te munkáidnak gyümölcséből megelégíttetik a föld.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

A ki füvet sarjaszt a barmoknak és növényeket az embereknek hasznára, hogy eledelt vegyenek a földből,

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

És bort, a mely megvidámítja a halandónak szívét, fényesebbé teszi az orczát az olajnál; és kenyeret, a mely megerősíti a halandónak szívét.

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

Megelégíttetnek az Úrnak fái, a Libánonnak czédrusai, a melyeket plántált;

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

A melyeken madarak fészkelnek: az eszterág, a melynek a cziprusok a háza.

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

A magas hegyek a vadkecskéknek, a sziklák hörcsögöknek menedéke.

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Teremtett holdat ünnepeknek mutatására; a napot, a mely lenyugovását tudja.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Szerzett setétséget, hogy éjszaka legyen, a melyben szétjárjanak a mezőnek összes vadai;

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

Az oroszlánkölykök, a melyek ordítanak a prédáért, sürgetvén Istentől eledelöket.

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Ha felkél a nap, elrejtőznek és hajlékaikban heverésznek;

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

Az ember munkájára megy ki, és az ő dolgára mind estvéig.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Mily számtalanok a te műveid, Uram! Mindazokat bölcsen alkottad meg, és betelt a föld a te gazdagságoddal.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

Ez a nagy és széles tenger! Itt vannak benne a megszámlálhatatlan csúszók; apró állatok nagyokkal együtt.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Amott gályák járnak *s* czethal, a melyet azért formáltál, hogy játszadozzék benne.

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Mindazok te reád néznek, hogy megadjad eledelüket alkalmas időben.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Adsz nékik *és* ők takarnak; megnyitod kezedet, és megtelnek a te jóvoltoddal.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Elfordítod orczádat, megháborodnak; elveszed a lelköket, kimulnak és porrá lesznek újra.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Kibocsátod a te lelkedet, megújulnak, és újjá teszed a földnek színét.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Legyen az Úrnak dicsőség örökké; örvendezzen az Úr az ő teremtményeiben;

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

A ki, ha rátekint e földre, megrendül az; megilleti a hegyeket, és füstölögnek azok.

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Éneklek az Úrnak egész életemben; zengedezek az én Istenemnek, a míg vagyok!

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Legyen kedves néki az én rebegésem; örvendezem én az Úrban;

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Veszszenek el a bűnösök a földről, és a hitetlenek ne legyenek többé! Áldjad én lelkem az Urat; dicsérjétek az Urat!

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!