Job 30

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek *ide.*

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és *csak* nézel reám!

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben *és* kiáltozom.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Bőröm feketül*ten hámlik le* rólam, és csontom elég a hőség miatt.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.