Job 29

Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, *s* világánál jártam a setétet;

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Mikor még a Mindenható velem volt, *és* körültem voltak gyermekeim;

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Mikor lábaimat *édes* tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek *és *állottak.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Az én szavaim után nem szóltak többet, *s harmatként* hullt rájok beszédem.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

*Örömest* választottam útjokat, mint főember ültem *ott;* úgy laktam *ott,* mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.