Job 17

Még mindig csúfot űznek belőlem! Szemem az ő patvarkodásuk között virraszt.

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Kezest magadnál rendelj, kérlek, nékem; *különben* ki csap velem kezet?

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Minthogy az ő szívöket elzártad az értelem elől, azért nem is magasztalhatod fel őket.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

A ki prédává juttatja barátait, annak fiainak szemei elfogyatkoznak.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Példabeszéddé tőn engem a népek előtt, és ijesztővé lettem előttök.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

A bosszúság miatt szemem elhomályosodik, és minden tagom olyan, mint az árnyék.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Elálmélkodnak ezen a becsületesek, és az ártatlan a képmutató ellen támad.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Ám az igaz kitart az ő útján, és a tiszta kezű ember még erősebbé lesz.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Nosza hát, térjetek ide mindnyájan; jőjjetek, kérlek, úgy sem találok bölcset köztetek.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Napjaim elmulának, szívemnek kincsei: terveim meghiusulának.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Az éjszakát nappallá változtatják, és a világosság csakhamar sötétséggé lesz.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Ha reménykedem is, a sír *már* az én házam, a sötétségben vetettem az én ágyamat.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

A sírnak mondom: Te vagy az én atyám; a férgeknek pedig: Ti vagytok az én anyám és néném.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Hol tehát az én reménységem, ki törődik az én reménységemmel?

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Leszáll az majd a sír üregébe, velem együtt nyugoszik a porban.

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.