Job 30

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek *ide.*

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és *csak* nézel reám!

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben *és* kiáltozom.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Bőröm feketül*ten hámlik le* rólam, és csontom elég a hőség miatt.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.