Job 24

Miért is nem titkolja el a Mindenható az ő *büntetésének* idejét, és miért is nem látják meg az őt ismerők az ő *ítéletének* napjait?!

Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?

A határokat odább tolják, a nyájat elrabolják és legeltetik.

Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.

Az árvák szamarát elhajtják, *és* az özvegynek ökrét zálogba viszik.

Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.

Lelökik az útról a szegényeket, *és* a föld nyomorultjai együtt lappanganak.

Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

Ímé, mint a vad szamarak a sivatagban, úgy mennek ki munkájukra élelmet keresni; a puszta ad nékik kenyeret fiaik számára.

Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

A mezőn a más vetését aratják, és a gonosznak szőlőjét szedik.

Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

Mezítelenül hálnak, testi ruha nélkül, még a hidegben sincs takarójuk.

Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

A hegyi zápor csurog le rólok, s hajlékuk nem lévén, a sziklát ölelik.

Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.

Elszakítják az emlőtől az árvát, és a szegényen levőt zálogba viszik.

Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

Mezítelenül járnak, ruha nélkül, és éhesen vonszolják a kévét.

Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

Az ő kerítéseik közt ütik az olajat, és tapossák a kádakat, de szomjuhoznak.

Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.

A városból haldoklók rimánkodnak, a megsebzettek lelke kiált, de Isten nem törődik e méltatlansággal.

Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.

Ezek pártot ütöttek a világosság ellen, utait nem is ismerik, nem ülnek annak ösvényein.

Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.

Napkeltekor fölkel a gyilkos, megöli a szegényt és szűkölködőt, éjjel pedig olyan, mint a tolvaj.

Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

A paráznának szeme pedig az alkonyatot lesi, mondván: Ne nézzen szem reám, és arczára álarczot teszen.

Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.

Setétben tör be a házakba; nappal elzárkóznak, nem szeretik a világosságot.

In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

Sőt inkább a reggel nékik olyan, mint a halálnak árnyéka, mert megbarátkoztak a halál árnyékának félelmeivel.

Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.

Könnyen siklik tova a víz színén, birtoka átkozott a földön, nem tér a szőlőkbe vivő útra.

Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

Szárazság és hőség nyeli el a hó vizét, a pokol azokat, a kik vétkeznek.

De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben.

Elfelejti őt az anyaméh, féregnek lesz édességévé, nem emlékeznek róla többé, és összetörik, mint a reves fa,

De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.

A ki megrontotta a meddőt, a ki nem szül, és az özvegygyel jót nem tett.

De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.

De megtámogatja erejével a hatalmasokat; felkel az, pedig nem bízott már az élethez.

Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.

Biztonságot ad néki, hogy támaszkodjék, de szemei vigyáznak azoknak útjaira.

Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.

Magasra emelkednek, egy kevés idő és már nincsenek! Alásülylyednek, mint akárki és elenyésznek; és levágattatnak, mint a búzakalász.

Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.

Avagy nem így van-é? Ki hazudtolhatna meg engem, és tehetné semmivé beszédemet?

Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?