Job 17

Még mindig csúfot űznek belőlem! Szemem az ő patvarkodásuk között virraszt.
Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
Kezest magadnál rendelj, kérlek, nékem; *különben* ki csap velem kezet?
Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
Minthogy az ő szívöket elzártad az értelem elől, azért nem is magasztalhatod fel őket.
Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
A ki prédává juttatja barátait, annak fiainak szemei elfogyatkoznak.
Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
Példabeszéddé tőn engem a népek előtt, és ijesztővé lettem előttök.
Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
A bosszúság miatt szemem elhomályosodik, és minden tagom olyan, mint az árnyék.
Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
Elálmélkodnak ezen a becsületesek, és az ártatlan a képmutató ellen támad.
Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
Ám az igaz kitart az ő útján, és a tiszta kezű ember még erősebbé lesz.
De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
Nosza hát, térjetek ide mindnyájan; jőjjetek, kérlek, úgy sem találok bölcset köztetek.
En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
Napjaim elmulának, szívemnek kincsei: terveim meghiusulának.
Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
Az éjszakát nappallá változtatják, és a világosság csakhamar sötétséggé lesz.
Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
Ha reménykedem is, a sír *már* az én házam, a sötétségben vetettem az én ágyamat.
Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
A sírnak mondom: Te vagy az én atyám; a férgeknek pedig: Ti vagytok az én anyám és néném.
Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.
Hol tehát az én reménységem, ki törődik az én reménységemmel?
Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
Leszáll az majd a sír üregébe, velem együtt nyugoszik a porban.
Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.