Job 29

Jòb tanmen pale ankò, li di:
Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:
-Ki moun ki va fè m' viv tan lontan an, lè Bondye t'ap voye je sou mwen an?
¡Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,
Lè sa a, Bondye te toujou la avèk mwen. Limyè li te klere anwo tèt mwen, li t'ap moutre m' kote pou m' mete pye m' nan fènwa a.
Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, Á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
Nan tan sa a, tout zafè m' t'ap mache byen. Bondye te zanmi m'. Li t'ap pwoteje kay mwen.
Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;
Bondye ki gen tout pouvwa a te toujou la avèk mwen. Mwen t'ap viv nan mitan tout pitit gason m' yo.
Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;
Bèf ak kabrit mwen yo te konn bay anpil lèt. Pye oliv mwen yo te donnen menm nan tè wòch.
Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!
Lè mwen parèt pòtay lavil la, lè mwen pran plas mwen nan mitan chèf fanmi yo,
Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,
wè yo wè m', jenn gason yo mete kò yo sou kote, granmoun yo leve kanpe pa respè pou mwen.
Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;
Notab yo sispann pale, yo fèmen bouch yo.
Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;
Ata chèf yo pa ka pale ankò! Lang yo vin lou nan bouch yo.
La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:
Tout moun ki te wè m' t'ap mache fè lwanj mwen, tout moun ki te tande m' te kontan avè m'.
Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:
Mwen lonje men bay pòv malere ki nan ka ansanm ak timoun san papa ki san sekou.
Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.
Moun ki te nan pi gwo mizè t'ap fè lwanj mwen. Mwen te fè kè vèv yo kontan.
La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.
Mwen te toujou fè sa ki dwat. Mwen pa t' janm nan patipri.
Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.
Se mwen ki te wè pou avèg yo. Se mwen ki te mache pou kokobe yo.
Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.
Mwen te yon papa pou pòv malere yo. Mwen te kanpe pou defann kòz etranje yo.
Á los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:
Mwen te kraze pouvwa malveyan yo. Mwen sove moun ki te anba men yo.
Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.
Mwen t'ap di nan kè m': M'a viv kont viv mwen. M'a mouri sou kabann mwen ak kè poze.
Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.
Mwen te tankou yon pyebwa plante bò larivyè. Sou tout branch li yo se lawouze.
Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.
Moun pa ta janm sispann fè lwanj mwen. Mwen t'ap toujou gen tout fòs mwen sou mwen.
Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.
Lè m'ap pale, tout moun fèmen bouch yo. Yo louvri zòrèy yo, y'ap tann konsa konsèy m'ap bay.
Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.
Pawòl mwen tonbe nan kè yo tankou grenn lapli. Lè m' fin pale, pesonn pa gen anyen pou di ankò.
Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.
Yo t'ap tann mwen pale tankou tè sèk k'ap tann lapli. Yo rete bouch louvri pou ranmase sa m'ap di.
Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.
Lè yo dekouraje, mwen fè yon ti ri ak yo. Sa te kont pou remoute kouraj yo.
Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.
Mwen te kanpe alatèt yo. Mwen mennen yo tankou yon wa k'ap mennen sòlda li yo. Mwen di yo sa pou yo fè. Mwen te ba yo kouraj lè yo nan lafliksyon.
Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.