Job 14

Nou menm moun, se nan vant fanm nou soti. Lavi nou kout, men li pa manke traka!
EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:
Nou parèt tankou yon flè. Epi lamenm nou fennen. Nou disparèt tankou yon nwaj k'ap pase.
Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.
Epi, Bondye, se sa w'ap louvri je ou gade. Se sa w'ap fè kanpe devan ou pou jije l'?
¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?
Ki moun ki ka fè dlo pwòp soti nan yon sous sal? Pesonn moun.
¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.
Tan chak moun gen pou l' viv la fikse deja depi lontan. Kantite mwa li gen pou l' viv la, se nan men ou sa rete. Anyen pa ka chanje.
Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.
Tanpri, wete je ou sou mwen. Kite m' pran yon ti souf. Tankou moun ki fin pase yon jounen ap travay di, kite m' pran yon ti kanpo.
Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.
Toujou gen yon ti espwa pou yon pyebwa. Yo te mèt koupe l', l'ap toujou pouse ankò, li p'ap mouri.
Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.
Rasin li yo te mèt fin vye nan tè a, bout chouk la te mèt fin chèch,
Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,
depi li jwenn dlo, l'ap boujonnen, l'ap pouse kreyòl.
Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.
Men moun, depi yo mouri, yo tounen kadav. Lè yo kase kòd, ou pa wè kote yo fè.
Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?
Letan ka cheche, larivyè ka sispann koule.
Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.
Men, kote yon moun mouri kouche a, pa gen leve pou li ankò. Poul va fè dan anvan y'a leve vivan ankò, anvan y'a leve soti nan dòmi yo a.
Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.
Si sèlman ou ta vle kache m' nan peyi kote mò yo ye a? Si ou te ka kite m' la jouk kòlè ou la fin pase? Apre sa, ou ta fikse yon dat pou chonje m' ankò.
¡Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!
Men, sa m'ap di la a? Eske moun mouri ka leve? Sa pa fè anyen. Mwen ta tann move tan sa a fin pase, jouk sa ta bon pou mwen ankò.
Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.
Lè sa a, ou ta rele m', mwen ta reponn ou. Ou ta kontan wè sa ou te fè ak men ou lan.
Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.
Lè sa a, ou ta gade jan m'ap mache a, men, ou pa ta chonje sa m' te konn fè ki mal.
Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.
Ou ta padonnen m' peche m' yo, ou ta mare yo tout fè yon pakèt voye jete.
Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.
Rive yon lè se pou mòn yo anfale, se pou wòch yo woule desann.
Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;
Rive yon lè dlo ap fin manje wòch yo, lapli ap fin bwote tout tè a desann. Konsa tou, rive yon lè ou wete tout espwa nan kè moun.
Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.
Ou kraze yo nèt anba men ou, epi yo mouri. Ou fè moun pa ka rekonèt yo, epi ou voye yo ale.
Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.
Moun fè lwanj pitit mò yo, men mò yo menm yo pa konn anyen. Moun pase yo nan betiz, men yo menm, sa pa di yo anyen.
Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; Ó serán humillados, y no entenderá de ellos.
Yon sèl soufrans yo santi se sa k'ap manje yo nan tout kò yo a. Se pou tèt pa yo ase y'ap plenyen!
Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.