Psalms 137

Sur les bords des fleuves de Babylone, Nous étions assis et nous pleurions, en nous souvenant de Sion.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Aux saules de la contrée Nous avions suspendu nos harpes.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Là, nos vainqueurs nous demandaient des chants, Et nos oppresseurs de la joie: Chantez-nous quelques-uns des cantiques de Sion!

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Comment chanterions-nous les cantiques de l'Eternel Sur une terre étrangère?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Si je t'oublie, Jérusalem, Que ma droite m'oublie!

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Que ma langue s'attache à mon palais, Si je ne me souviens de toi, Si je ne fais de Jérusalem Le principal sujet de ma joie!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Eternel, souviens-toi des enfants d'Edom, Qui, dans la journée de Jérusalem, Disaient: Rasez, rasez Jusqu'à ses fondements!

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Fille de Babylone, la dévastée, Heureux qui te rend la pareille, Le mal que tu nous as fait!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Heureux qui saisit tes enfants, Et les écrase sur le roc!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.