Lamentations 5

Souviens-toi, Eternel, de ce qui nous est arrivé! Regarde, vois notre opprobre!

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Notre héritage a passé à des étrangers, Nos maisons à des inconnus.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Nous sommes orphelins, sans père; Nos mères sont comme des veuves.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Nous buvons notre eau à prix d'argent, Nous payons notre bois.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Nous sommes poursuivis, le joug sur le cou; Nous sommes épuisés, nous n'avons point de repos.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Nous avons tendu la main vers l'Egypte, vers l'Assyrie, Pour nous rassasier de pain.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Nos pères ont péché, ils ne sont plus, Et c'est nous qui portons la peine de leurs iniquités.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Des esclaves dominent sur nous, Et personne ne nous délivre de leurs mains.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Nous cherchons notre pain au péril de notre vie, Devant l'épée du désert.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Notre peau est brûlante comme un four, Par l'ardeur de la faim.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Ils ont déshonoré les femmes dans Sion, Les vierges dans les villes de Juda.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Des chefs ont été pendus par leurs mains; La personne des vieillards n'a pas été respectée.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Les jeunes hommes ont porté la meule, Les enfants chancelaient sous des fardeaux de bois.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Les vieillards ne vont plus à la porte, Les jeunes hommes ont cessé leurs chants.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

La joie a disparu de nos coeurs, Le deuil a remplacé nos danses.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

La couronne de notre tête est tombée! Malheur à nous, parce que nous avons péché!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Si notre coeur est souffrant, Si nos yeux sont obscurcis,

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

C'est que la montagne de Sion est ravagée, C'est que les renards s'y promènent.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Toi, l'Eternel, tu règnes à jamais; Ton trône subsiste de génération en génération.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Pourquoi nous oublierais-tu pour toujours, Nous abandonnerais-tu pour de longues années?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Fais-nous revenir vers toi, ô Eternel, et nous reviendrons! Donne-nous encore des jours comme ceux d'autrefois!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Nous aurais-tu entièrement rejetés, Et t'irriterais-tu contre nous jusqu'à l'excès!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.