Job 37

Mon coeur est tout tremblant, Il bondit hors de sa place.

Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.

Ecoutez, écoutez le frémissement de sa voix, Le grondement qui sort de sa bouche!

Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.

Il le fait rouler dans toute l'étendue des cieux, Et son éclair brille jusqu'aux extrémités de la terre.

Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.

Puis éclate un rugissement: il tonne de sa voix majestueuse; Il ne retient plus l'éclair, dès que sa voix retentit.

Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.

Dieu tonne avec sa voix d'une manière merveilleuse; Il fait de grandes choses que nous ne comprenons pas.

Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.

Il dit à la neige: Tombe sur la terre! Il le dit à la pluie, même aux plus fortes pluies.

Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.

Il met un sceau sur la main de tous les hommes, Afin que tous se reconnaissent comme ses créatures.

Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.

L'animal sauvage se retire dans une caverne, Et se couche dans sa tanière.

La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.

L'ouragan vient du midi, Et le froid, des vents du nord.

El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.

Par son souffle Dieu produit la glace, Il réduit l'espace où se répandaient les eaux.

De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.

Il charge de vapeurs les nuages, Il les disperse étincelants;

La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.

Leurs évolutions varient selon ses desseins, Pour l'accomplissement de tout ce qu'il leur ordonne, Sur la face de la terre habitée;

Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:

C'est comme une verge dont il frappe sa terre, Ou comme un signe de son amour, qu'il les fait apparaître.

Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.

Job, sois attentif à ces choses! Considère encore les merveilles de Dieu!

Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.

Sais-tu comment Dieu les dirige, Et fait briller son nuage étincelant?

Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?

Comprends-tu le balancement des nuées, Les merveilles de celui dont la science est parfaite?

Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?

Sais-tu pourquoi tes vêtements sont chauds Quand la terre se repose par le vent du midi?

Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?

Peux-tu comme lui étendre les cieux, Aussi solides qu'un miroir de fonte?

Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?

Fais-nous connaître ce que nous devons lui dire; Nous sommes trop ignorants pour nous adresser à lui.

Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.

Lui annoncera-t-on que je parlerai? Mais quel est l'homme qui désire sa perte?

Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.

On ne peut fixer le soleil qui resplendit dans les cieux, Lorsqu'un vent passe et en ramène la pureté;

Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.

Le septentrion le rend éclatant comme l'or. Oh! que la majesté de Dieu est redoutable!

De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.

Nous ne saurions parvenir jusqu'au Tout-Puissant, Grand par la force, Par la justice, par le droit souverain: Il ne répond pas!

La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.

C'est pourquoi les hommes doivent le craindre; Il ne porte les regards sur aucun sage.

Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.