Job 39

Tiedätkös, koska metsävuohet poikivat, eli oletkos havainnut peurat käyvän tiineenä?
“Dağ keçilerinin ne zaman doğurduğunu biliyor musun? Geyiklerin yavruladığı zamanı sen mi gözlüyorsun?
Oletkos lukenut heidän kuukautensa, koska ne täydellänsä ovat? eli tiedätkös ajan, koska he poikivat?
Sen mi sayıyorsun doğuruncaya dek geçirdikleri ayları? Doğurdukları zamanı biliyor musun?
He kumartavat heitänsä poikiessansa, ja ajavat sen pois, josta heillä kipu on.
Çöküp yavrularını doğurur, Kurtulurlar sancılarından.
Heidän poikansa vahvistuvat ja kasvavat jyvistä: ne menevät ulos, ja ei palaja heidän tykönsä.
Güçlenir, kırda büyür yavrular, Gider, bir daha dönmezler.
Kuka on metsä-aasin antanut niin vapaana käydä? kuka on metsä-aasin siteen päästänyt?
“Kim yaban eşeğini başı boş gönderdi, Kim bağlarını çözdü?
Jolle minä olen erämaan huoneeksi antanut ja korven asuinsiaksi.
Yurt olarak ona bozkırı, Barınak olarak tuzlayı verdim.
Hän katsoo ylön kaupungin pauhinaa: vartian huutoa ei hän kuule.
Kentteki kargaşaya güler o, Sürücünün bağırdığını duymaz.
Hän katsoo vuorella laiduntansa, ja etsii kussa viheriäistä on.
Otlamak için tepeleri dolaşır, Yeşillik arar.
Luuletkos yksisarvisen palvelevan sinuas, ja makaavan yötä sinun seimelläs?
“Yaban öküzü sana kulluk etmek ister mi? Geceyi senin yemliğinin yanında geçirir mi?
Taidatkos sitoa yksisarvisen vaolle köydellä, niin että hän kiskois ketoa laaksossa sinun perässäs?
Sabanla yarık açsın diye ona bağ vurabilir misin? Arkanda, ovalarda tırmık çeker mi?
Taidatkos sinus luottaa häneen, ehkä hän paljon voi, ja jättää työs hänen haltuunsa?
Çok güçlü diye ona bel bağlayabilir misin? Ağır işini ona bırakabilir misin?
Uskotkos hänen siemenes kotia tuovan, ja riihees kokoovan?
Ekinini getireceğine, Buğdayını harman yerinde toplayacağına güvenir misin?
Ovatko riikinkukkoin sulat kauniimmat kuin nälkäkurjen sulat?
“Devekuşunun kanatları sevinçle dalgalanır, Ama leyleğin kanatları ve tüyleriyle kıyaslanamaz.
Joka munansa jättää maahan, ja antaa maan lämpimän hautoa niitä.
Devekuşu yumurtalarını yere bırakır, Onları kumda ısıtır,
Hän unohtaa ne tallattavan,ja että peto kedolla ne rikkois.
Ayak altında ezilebileceklerini, Yabanıl hayvanlarca çiğnenebileceklerini düşünmez.
Hän on niin kova poikiansa vastaan, kuin ei ne hänen olisikaan: Ei hän tottele turhaan työtä tehdä.
Yavrularına sert davranır, kendinin değilmiş gibi, Çektiği zahmetin boşa gideceğine üzülmez.
Sillä Jumala on häneltä taidon ottanut pois, ja ei ole antanut hänelle ymmärrystä.
Çünkü Tanrı ona bilgelik bağışlamamış, Anlayıştan pay vermemiştir.
Kuin hän ylentää itsensä korkeuteen, nauraa hän hevosta ja miestä.
Yine de koşmak için kabarınca Ata ve binicisine güler.
Taidatkos antaa hevoselle väen, eli taidatkos kaunistaa hänen kaulansa hirnumisella?
“Sen mi ata güç verdin, Dalgalanan yeleyi boynuna giydirdin?
Taidatkos peljättää hänen niinkuin heinäsirkan? peljättävä on hänen sieramiensa päristys.
Sen misin onu çekirge gibi sıçratan, Gururlu kişnemesiyle korku saçtıran?
Hän kaivaa maata kavioillansa, on riemuinen väkevyydessänsä, ja menee sota-aseita vastaan.
Ayakları toprağı şiddetle eşer, Gücünden ötürü sevinçle coşar, Savaşçının üstüne yürür.
Hän nauraa pelkoa ja ei hämmästy, eikä pakene miekkaa.
Korkuya güler, hiçbir şeyden yılmaz, Kılıç önünde geri adım atmaz.
Ehkä vielä viini kalisis häntä vastaan, ja keihäät ja kilvet välkkyisivät;
Ok kılıfı, parıldayan mızrak ve pala Üzerinde takırdar atın.
Hän korskuu, pudistelee ja kaivaa maata, ja ei tottele vasikitorven helinää.
Coşku ve heyecanla uzaklıkları yutar, Boru çalınca duramaz yerinde.
Kuin vaskitorvi heliästi soi, luihkaa hän: hui, ja haastaa sodan taampaa, niin myös päämiesten huudon ja riemun.
Boru çaldıkça, ‘Hi!’ diye kişner, Savaş kokusunu, komutanların gürleyen sesini, Savaş çığlıklarını uzaklardan duyar.
Lentääkö haukka sinun ymmärryksestäs, ja hajoittaa siipensä etelään käsin?
“Atmaca senin bilgeliğinle mi süzülüyor, Kanatlarını güneye doğru açıyor?
Lentääkö kotka sinun kädestäs niin korkialle, että hän tekee pesänsä korkeuteen?
Kartal senin buyruğunla mı yükseliyor, Yuvasını yükseklere kuruyor?
Hän asuu vuorilla ja yöttelee vuorten kukkuloilla ja vahvoissa paikoissa.
Uçurum kenarlarında konaklıyor, Sivri kayalar onun kalesi.
Sieltä hän katsoo ruan perään, ja hänen silmänsä näkevät kauvas.
Oradan gözetliyor yiyeceğini, Gözleri avını uzaktan seçiyor.
Hänen poikansa särpävät verta; ja kussa raato on, siellä myös hän on.
[] Onun yavruları kanla beslenir, Leşler neredeyse, o da oradadır.”