Job 30

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.