Job 30

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.