Psalms 137

Babelin virtain tykönä me istuimme ja itkimme, kuin me Zionin muistimme.
Junto aos rios de Babilônia, ali nos assentamos e nos pusemos a chorar, recordando-nos de Sião.
Kanteleemme me ripustimme pajuihin, jotka siellä olivat.
Nos salgueiros que há no meio dela penduramos as nossas harpas,
Siellä he käskivät meidän veisata, jotka meitä vankina pitivät, ja iloita meidän itkussamme: Veisatkaat meille Zionin virsiä.
pois ali aqueles que nos levaram cativos nos pediam canções; e os que nos atormentavam, que os alegrássemos, dizendo: Cantai-nos um dos cânticos de Sião.
Kuinka me veisaisimme Herran veisun vieraalla maalla?
Mas como entoaremos o cântico do Senhor em terra estrangeira?
Jos minä unohdan sinua, Jerusalem, niin olkoon oikia käteni unohdettu.
Se eu me esquecer de ti, ó Jerusalém, esqueça-se a minha destra da sua destreza.
Tarttukoon kieleni suuni lakeen, ellen minä sinua muista, ellen minä tee Jerusalemia ylimmäiseksi ilokseni.
Apegue-se-me a língua ao céu da boca, se não me lembrar de ti, se eu não preferir Jerusalém à minha maior alegria.
Herra, muista Edomin lapsia Jerusalemin päivänä, jotka sanovat: repikäät maahan hamaan hänen perustukseensa asti.
Lembra-te, Senhor, contra os edomitas, do dia de Jerusalém, porque eles diziam: Arrasai-a, arrasai-a até os seus alicerces.
Sinä hävitetty tytär, Babel; autuas on, se joka sinulle kostaa, niinkuin sinä meille tehnyt olet.
Ah! Filha de Babilônia, devastadora; feliz aquele que te retribuir consoante nos fizeste a nós;
Autuas on se, joka piskuiset lapses ottaa ja paiskaa kiviin.
feliz aquele que pegar em teus pequeninos e der com eles nas pedra.