Job 30

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.