Job 29

Job puhui taas sananlaskunsa ja sanoi:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Ah jos minä olisin niinkuin entisinä kuukausina! niinä päivinä, joina Jumala minun kätki,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Koska hänen valkeutensa paisti minun pääni päälle, ja minä kävin pimeissä hänen valkeudessansa,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Niinkuin minä olin nuorena olessani; koska Jumalan salaisuus oli minun majani päällä;

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Koska Kaikkivaltias oli vielä minun kanssani, ja minun nuorukaiseni minun ympärilläni;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Koska minä pesin minun tieni voilla, ja kallio vuoti minulle öljy-ojat;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Koska minä menin kaupunin porteille, ja annoin valmistaa istuimeni kujille;

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Kuin nuoret näkivät minun, niin he pakenivat, ja vanhat nousivat ja seisoivat minun edessäni,

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Ylimmäiset lakkasivat puhumasta, ja panivat kätensä suunsa päälle,

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Ruhtinasten ääni kätkeysi, ja heidän kielensä suun lakeen tarttui.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Sillä kenen korva minun kuuli, se kiitti minua onnelliseksi, ja jonka silmä minun näki, se todisti minusta.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Sillä minä autin köyhää, joka huusi, ja orpoa, jolla ei auttajaa ollut.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Niiden siunaus, jotka katoomallansa olivat, tuli minun päälleni; ja minä ilahutin leskein sydämen.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Vanhurskaus oli minun pukuni, jonka minä päälleni puin, ja minun oikeuteni oli minulle niinkuin hame ja kaunistus.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Minä olin sokian silmä ja ontuvan jalka.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Minä olin köyhäin isä, ja jonka asiaa en minä ymmärtänyt, sen minä visusti tutkin.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Minä särjin väärän syömähampaat, ja otin saaliin hänen hampaistansa,

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Minä ajattelin: minä riuduin pesässäni, ja teen päiväni moneksi niinkuin sannan.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Minun juureni putkahti veden tykönä, ja kaste pysyi laihoni päällä.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Minun kunniallisuuteni uudistui minun edessäni, ja minun joutseni muuttui uudeksi minun kädessäni.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

He kuulivat minua ja odottivat, ja vaikenivat minun neuvooni.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Minun sanani jälkeen ei yksikään enempää puhunut, ja minun puheeni tiukkui heidän päällensä.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

He odottivat minua niinkuin sadetta, ja avasivat suunsa niinkuin ehtoosadetta vastaan.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Jos minä nauroin heidän puoleensa, ei he luottaneet sen päälle, eikä tahtoneet minua murheesen saattaa.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Kuin minä tulin heidän kokouksiinsa, niin minun täytyi istua ylimpänä: ja asuin niinkuin kuningas sotaväen keskellä, lohduttaissani murheellisia.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.