Psalms 88

Psalmi, Koran lasten veisu, edelläveisaajalle, raadollisten heikkoudesta, Hemanin Esrahilaisen oppi. Herra, minun autuuteni Jumala, minä huudan päivällä ja yöllä sinun edessäs,

Ho Eternulo, Dio de mia savo! Tage kaj nokte mi krias antaŭ Vi.

Anna minun rukoukseni etees tulla: kallista korvas huutoni puoleen.

Mia preĝo venu antaŭ Vian vizaĝon; Klinu Vian orelon al mia ploro.

Sillä minun sieluni on surkeutta täynnä, ja minun elämäni on juuri liki helvettiä.

Ĉar mia animo trosatiĝis de malbonoj Kaj mia vivo atingis Ŝeolon.

Minä olen arvattu niiden kaltaiseksi, jotka hautaan menevät: minä olen niinkuin se mies, jolla ei yhtään apua ole.

Mi similiĝis al la forirantoj en la tombon; Mi fariĝis kiel viro sen fortoj,

Minä makaan hyljättynä kuolleiden seassa, niinkuin haavoitetut, jotka haudassa makaavat, joita et sinä enää muista, ja jotka kädestäs eroitetut ovat.

Etendita inter mortintoj; Kiel mortigitoj, kuŝantaj en la tombo, Kiujn Vi jam ne rememoras Kaj kiuj estas forigitaj for de Via mano.

Sinä olet painanut minun alimmaiseen kaivoon, pimeyteen ja syvyyteen.

Vi metis min en la plej profundan foson, En mallumon, en abismon.

Sinun hirmuisuutes ahdistaa minua, ja pakottaa minua sinun aalloillas, Sela!

Pezas sur mi Via furiozo, Kaj per ĉiuj Viaj ondoj Vi min premas. Sela.

Sinä eroitat kauvas ystäväni minusta: sinä olet minun tehnyt heille kauhistukseksi: minä makaan vangittuna, etten minä voi päästä ulos.

Vi malproksimigis de mi miajn konatojn, Vi faris min abomenaĵo por ili; Mi estas enŝlosita, kaj mi ne povas eliri.

Minun kasvoni ovat surkiat raadollisuuden tähden: Herra, minä avukseni huudan sinua joka päivä: minä hajoitan käteni sinun puolees.

Mia okulo mallumiĝis de malĝojo; Mi vokas Vin, ho Eternulo, ĉiutage, Mi etendas al Vi miajn manojn.

Teetkös siis ihmeitä kuolleiden seassa? eli nousevatko kuolleet sinua kiittämään? Sela!

Ĉu por mortintoj Vi faros miraklojn? Ĉu malvivuloj leviĝos kaj gloros Vin? Sela.

Luetellaanko haudoissa sinun hyvyyttäs? ja totuuttas kadotuksessa?

Ĉu en la tombo estos rakontata Via boneco, Kaj fidindeco en la abismo?

Tunnetaanko sinun ihmees pimiässä? eli vanhurskautes siinä maassa, jossa kaikki unohdetaan?

Ĉu en la mallumo estos konataj Viaj mirakloj, Kaj Via justeco en la lando de forgeso?

Mutta minä huudan sinua, Herra, ja minun rukoukseni tulee varhain sinun etees.

Sed mi vokas al Vi, ho Eternulo, Kaj matene mia preĝo Vin renkontas.

Miksis, Herra, heität pois sieluni, ja peität kasvos minulta?

Kial, ho Eternulo, Vi forpuŝas mian animon? Kial Vi kaŝas Vian vizaĝon de mi?

Minä olen raadollinen ja väetöin, että minä niin hylätty olen: minä kärsin sinun hirmuisuuttas, että minä lähes epäilen.

Mi estas mizera kaj senforta detempe de la juneco; Mi portas Viajn terurojn, mi konsumiĝas.

Sinun vihas tulee minun päälleni: sinun pelkos likistää minua.

Venis sur min Via furiozo, Viaj timigoj min dispremas.

Ne saartavat minua joka päivä niinkuin vesi, ja ynnä minua piirittävät.

Ili ĉirkaŭas min, kiel akvo, ĉiutage; Ili tute min ĉirkaŭsieĝas.

Sinä teet, että minun ystäväni ja lähimmäiseni erkanevat kauvas minusta, ja minun tuttavilleni olen minä pimeydessä.

Vi malproksimigis de mi amanton kaj amikon; Miaj konatoj estas en mallumo.