Job 30

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.