Psalms 78

Asaphin opetus. Kuule, kansani, minun lakini: kallistakaat korvanne minun suuni sanoihin.
Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.
Minä avaan suuni sananlaskuun, ja vanhat tapaukset mainitsen,
Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;
Jotka me kuulleet olemme ja tiedämme, ja meidän isämme meille jutelleet ovat,
Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.
Ettemme sitä salaisi heidän lapsiltansa, jälkeentulevaiselta sukukunnalta, julistain Herran kiitoksia, ja hänen voimaansa ja ihmeitänsä, jotka hän on tehnyt.
Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.
Hän sääsi todistuksen Jakobissa, ja antoi lain Israelissa, jonka hän käski meidän isäimme opettaa lapsillensa,
Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israël; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;
Että vastatulevaiset oppisivat, ja lapset, jotka vielä syntyvät: kuin he kasvavat, että hekin myös ilmoittaisivat lapsillensa;
Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;
Että he panisivat toivonsa Jumalaan ja ei unohtaisi Jumalan tekoja, vaan pitäisivät hänen käskynsä,
En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;
Ja ei olisi niinkuin heidän isänsä, vastahakoinen ja kankia suku, joka ei vahvistanut sydäntänsä, ja heidän henkensä ei riippunut uskollisesti Jumalassa;
En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.
Niinkuin Ephraimin lapset, sota-aseilla varustetut joutsimiehet, pakenivat sodan ajalla.
(De kinderen van Efraïm, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)
Ei he pitäneet Jumalan liittoa, ja ei vaeltaneet hänen laissansa.
Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.
Ja he unohtivat hänen tekonsa ja ihmeensä, jotka hän heille osottanut oli.
En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.
Heidän isäinsä edessä teki hän ihmeitä, Egyptin maassa, Zoanin kedolla.
Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.
Hän halkasi meren ja vei heitä sen lävitse, ja asetti vedet niinkuin roukkion.
Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.
Ja hän talutti heitä yli päivää pilvellä, yli yötä tulen valolla.
En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.
Hän halkasi kalliot korvessa, ja juotti heitä vedellä yltäkyllä.
Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.
Ja hän laski ojat vuotamaan kalliosta, niin että vedet siitä vuosivat niinkuin virrat.
Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.
Ja vielä he sittenkin syntiä tekivät häntä vastaan, ja vihoittivat korkeimman korvessa.
Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.
He kiusasivat Jumalaa sydämessänsä, anoen ruokaa sielullensa.
En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.
He puhuivat Jumalaa vastaan ja sanoivat: voineeko Jumala valmistaa pöydän korvessa?
En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?
Katso, kyllä tosin hän kallioon löi, ja vedet vuosivat, ja ojat juoksivat; mutta voineeko hän myös leipää antaa, eli kansallensa lihaa toimittaa?
Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?
Kuin Herra sen kuuli, vihastui hän: ja tuli sytytettiin Jakobissa, ja julmuus tuli Israelin päälle,
Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israël;
Ettei he uskoneet Jumalan päälle, ja ei uskaltaneet hänen apuunsa.
Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.
Ja hän käski pilviä ylhäältä, ja avasi taivaan ovet,
Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;
Ja antoi sataa heille mannaa syödäksensä, ja antoi heille taivaan leipää.
En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.
He söivät väkeväin leipää: hän lähetti heille kyllä ruokaa ravinnoksi.
Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.
Hän antoi itätuulen puhaltaa taivaan alla, ja väkevyydellänsä kehoitti hän etelätuulen,
Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;
Ja antoi sataa, niinkuin tomua, lihaa heille, ja lintuja niinkuin santaa meressä,
En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeën;
Ja salli langeta keskelle heidän leiriänsä, joka paikassa kuin he asuivat.
En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.
Niin he söivät ja yltäkyllä ravittiin: ja hän antoi heille heidän himonsa,
Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.
Kuin ei he vielä lakanneet himoitsemasta, ja ruoka oli vielä heidän suussansa,
Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,
Tuli Jumalan viha heidän päällensä, ja tappoi jaloimmat heidän seastansa, ja parahimmat Israelissa hän maahan löi.
Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israël nedervelde.
Mutta vielä sittenkin kaikissa näissä he syntiä tekivät ja ei uskoneet hänen ihmeitänsä.
Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.
Sentähden lopetti hän heidän päivänsä turhuudessa, ja heidän vuotensa kiiruhtain.
Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.
Kuin hän heitä tappoi, etsivät he häntä: ja he palasivat ja tulivat varhain Jumalan tykö,
Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;
Ja muistelivat, että Jumala on heidän turvansa, ja Jumala korkein heidän lunastajansa.
En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.
Ja he puhuivat hänelle ulkokullaisesti suullansa, ja valehtelivat hänelle kielellänsä.
En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.
Mutta heidän sydämensä ei ollut oikia hänen puoleensa, ja ei he pitäneet uskollisesti hänen liittoansa.
Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.
Mutta hän oli armollinen, ja antoi pahat teot anteeksi, ja ei hukuttanut heitä; ja hän käänsi pois usein vihansa, ettei hän laskenut kaikkea vihaansa menemään.
Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.
Sillä hän muisti heidän lihaksi, tuuleksi, joka menee pois ja ei palaja.
En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.
Kuinka usein he vihoittivat hänen korvessa ja kehoittivat hänen erämaassa?
Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!
Ja he kiusasivat taas Jumalaa joka aika, ja laittivat pyhää Israelissa.
Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israëls een perk.
Ei he muistaneet hänen kättänsä sinä päivänä, jona hän lunasti heitä vihollisista:
Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;
Niinkuin hän oli merkkinsä Egyptissä tehnyt, ja ihmeensä Zoanin kedolla,
Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;
Koska hän heidän virtansa vereksi muutti, ettei he ojistansa taitaneet juoda:
En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.
Koska hän turilaat heidän sekaansa lähetti, jotka heitä söivät, ja sammakot, jotka heitä hukuttivat;
Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.
Ja antoi heidän tulonsa ruohomadoille, ja heidän työnsä heinäsirkoille;
En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.
Koska hän rakeilla heidän viinapuunsa löi, ja heidän metsäfikunansa jääkivillä;
Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.
Koska hän löi heidän karjansa rakeilla, ja heidän laumansa pitkäisen tulella;
Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.
Hän lähetti heidän päällensä vihansa, närkästyksen, julmuuden ja ahdistuksen, pahain enkelien lähettämisellä;
Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.
Hän päästi vihansa heidän sekaansa, ja ei päästänyt heidän sielujansa kuolemasta, ja heidän eläimensä rutolla kuoletti;
Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.
Koska hän kaikki esikoiset löi Egyptissä, ensimäiset perilliset Hamin majoissa,
En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.
Ja antoi kansansa vaeltaa niinkuin lampaat, ja vei heidät niinkuin lauman korvessa,
En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.
Ja saatti heitä turvallisesti, ettei he peljänneet; vaan heidän vihollisensa peitti meri.
Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.
Ja hän vei heitä pyhänsä rajoihin, tämän vuoren tykö, jonka hänen oikia kätensä saanut oli.
En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.
Ja hän ajoi pois heidän edestänsä pakanat, ja jakoi heille perimisen arvalla: ja niiden majoissa antoi hän Israelin sukukunnat asua.
En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israëls in hun tenten wonen.
Mutta he kiusasivat ja vihoittivat korkian Jumalan, ja ei pitäneet hänen todistuksiansa.
Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.
Vaan he palasivat takaperin ja petollisesti luopuivat pois niinkuin heidän isänsäkin: poikkesivat pois niinkuin hellinnyt joutsi.
En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.
Ja he vihoittivat hänen korkeuksillansa ja kehoittivat häntä epäjumalainsa kuvilla.
En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.
Ja kuin Jumala sen kuuli, niin hän närkästyi, ja hylkäsi kovin Israelin,
God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israël zeer.
Niin että hän luopui asuinsiastansa Silossa, siitä majasta, jonka hän ihmisten sekaan asetti,
Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.
Ja antoi heidän voimansa vankeuteen, ja heidän kauneutensa vihollisten käsiin.
En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.
Ja hän hylkäsi kansansa miekan alle, ja närkästyi perimistänsä vastaan.
En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.
Heidän parhaat nuorukaisensa kulutti tuli, ja heidän neitseensä ei tulleet häävirsillä kunnioitetuksi.
Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.
Heidän pappinsa kaatuivat miekalla; ja heidän leskensä ei itkeneet,
Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.
Ja Herra heräsi niinkuin joku makaavainen, niinkuin joku väkevä luihkaaja viinan juomisesta,
Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.
Ja löi vihollistansa perävieriin, ja pani ijankaikkisen häpiän heidän päällensä,
En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.
Ja heitti Josephin majan pois, ja ei valinnut Ephraimin sukukuntaa.
Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraïm verkoos Hij niet.
Vaan hän valitsi Juudan sukukunnan, Zionin vuoren, jota hän rakasti,
Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.
Ja rakensi pyhänsä korkialle, niinkuin ijankaikkisesti pysyväisen maan,
En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.
Ja valitsi palveliansa Davidin, ja otti hänen lammashuoneesta.
En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;
Imettävistä lampaista haki hän hänen, että hän hänen kanssansa Jakobin kaitsis, ja Israelin hänen perimisensä.
Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israël, Zijn erfenis.
Ja hän kaitsi heitä kaikella sydämensä vakuudella, ja hallitsi heitä kaikella ahkeruudella.
Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.