Psalms 137

Babelin virtain tykönä me istuimme ja itkimme, kuin me Zionin muistimme.
Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion.
Kanteleemme me ripustimme pajuihin, jotka siellä olivat.
Wij hebben onze harpen gehangen aan de wilgen, die daarin zijn.
Siellä he käskivät meidän veisata, jotka meitä vankina pitivät, ja iloita meidän itkussamme: Veisatkaat meille Zionin virsiä.
Als zij, die ons aldaar gevangen hielden, de woorden eens lieds van ons begeerden, en zij, die ons overhoop geworpen hadden, vreugd, zeggende: Zingt ons een van de liederen Sions;
Kuinka me veisaisimme Herran veisun vieraalla maalla?
Wij zeiden: Hoe zouden wij een lied des HEEREN zingen in een vreemd land?
Jos minä unohdan sinua, Jerusalem, niin olkoon oikia käteni unohdettu.
Indien ik u vergeet, o Jeruzalem! zo vergete mijn rechterhand zichzelve!
Tarttukoon kieleni suuni lakeen, ellen minä sinua muista, ellen minä tee Jerusalemia ylimmäiseksi ilokseni.
Mijn tong kleve aan mijn gehemelte, zo ik aan u niet gedenke, zo ik Jeruzalem niet verheffe boven het hoogste mijner blijdschap!
Herra, muista Edomin lapsia Jerusalemin päivänä, jotka sanovat: repikäät maahan hamaan hänen perustukseensa asti.
HEERE! gedenk aan de kinderen van Edom, aan den dag van Jeruzalem; die daar zeiden: Ontbloot ze, ontbloot ze, tot haar fondament toe!
Sinä hävitetty tytär, Babel; autuas on, se joka sinulle kostaa, niinkuin sinä meille tehnyt olet.
O dochter van Babel! die verwoest zult worden, welgelukzalig zal hij zijn, die u uw misdaad vergelden zal, die gij aan ons misdaan hebt.
Autuas on se, joka piskuiset lapses ottaa ja paiskaa kiviin.
Welgelukzalig zal hij zijn, die uw kinderkens grijpen, en aan de steenrots verpletteren zal.