Job 30

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.