Job 17

Minun henkeni on heikko, minun päiväni ovat lyhetyt, ja hauta on käsissä.

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

En minä ketäkään pettänyt, ja kuitenkin minun silmäni täytyy olla murheessa.

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

Nyt siis taivuta sinus, ja ole itse minun takaukseni! kukas muu olis, joka minua takais?

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

Ymmärryksen olet sinä heidän sydämistänsä kätkenyt, sentähden et sinä korota heitä.

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

Hän kerskaa ystävillensä saaliistansa, mutta hänen lastensa silmät pitää vaipuman.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

Hän on minun pannut sananlaskuksi kansain sekaan, ja ääniksi heidän keskellensä.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

Minun silmäni ovat pimenneet minun suruni tähden, ja kaikki minun jäseneni ovat niinkuin varjo.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

Tästä hurskaat hämmästyvät, ja viattomat asettavat heitänsä ulkokullatuita vastaan.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Hurskas pysyy tielIänsä: ja jolla on puhtaat kädet, se pysyy vahvana.

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

Kääntäkäät siis teitänne kaikki ja tulkaat nyt: en minä kuitenkaan löydä yhtään taitavaa teidän seassanne.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Minun päiväni ovat kuluneet: minun aivoitukseni ovat hajoitetut, jotka minun sydämessäni olivat,

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

Ja ovat yöstä päivän, ja valkeuden pimeydestä tehneet.

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

Ja ehkä minä kauvan odottaisin, niin on kuitenkin hauta minun huoneeni, ja minä olen vuoteeni pimeydessä tehnyt.

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

Mätänemisen minä kutsuin isäkseni, ja madot äidikseni ja sisarekseni.

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

Kussa on nyt minun odottamiseni? ja kuka ottaa minun toivostani vaarin?

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

Hautaan se menee, ja makaa minun kanssani mullassa.

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.