Job 17

Minun henkeni on heikko, minun päiväni ovat lyhetyt, ja hauta on käsissä.

Духът ми съкрушен е, гаснат дните ми, за мене вече гробища остават.

En minä ketäkään pettänyt, ja kuitenkin minun silmäni täytyy olla murheessa.

Присмиватели около мен не са ли, не почива ли окото ми на техните обиди?

Nyt siis taivuta sinus, ja ole itse minun takaukseni! kukas muu olis, joka minua takais?

Определи ми сега поръчител пред Себе Си; кой друг би ми подал ръка?

Ymmärryksen olet sinä heidän sydämistänsä kätkenyt, sentähden et sinä korota heitä.

Защото си скрил сърцето им от разум — затова и няма да ги възвисиш.

Hän kerskaa ystävillensä saaliistansa, mutta hänen lastensa silmät pitää vaipuman.

Който приятели предава на грабеж, очите на децата му ще чезнат.

Hän on minun pannut sananlaskuksi kansain sekaan, ja ääniksi heidän keskellensä.

Той ме е поставил за поговорка на хората и аз станах за заплюване в лицето.

Minun silmäni ovat pimenneet minun suruni tähden, ja kaikki minun jäseneni ovat niinkuin varjo.

Окото ми се помрачи от скръб и всичките ми части станаха като сянка.

Tästä hurskaat hämmästyvät, ja viattomat asettavat heitänsä ulkokullatuita vastaan.

Правдивите ще се ужасят на това и невинният ще се възмущава против лицемера.

Hurskas pysyy tielIänsä: ja jolla on puhtaat kädet, se pysyy vahvana.

А праведният ще се държи за пътя си и който е с чисти ръце, ще става все по-силен.

Kääntäkäät siis teitänne kaikki ja tulkaat nyt: en minä kuitenkaan löydä yhtään taitavaa teidän seassanne.

Но вие всички, върнете се и елате; и един мъдър няма да намеря между вас.

Minun päiväni ovat kuluneet: minun aivoitukseni ovat hajoitetut, jotka minun sydämessäni olivat,

Дните ми преминаха; пресякоха се намеренията ми, желанията на сърцето ми.

Ja ovat yöstä päivän, ja valkeuden pimeydestä tehneet.

Нощта направиха на ден и светлината близо е при мрака.

Ja ehkä minä kauvan odottaisin, niin on kuitenkin hauta minun huoneeni, ja minä olen vuoteeni pimeydessä tehnyt.

Ако чакам, жилището ми Шеол е, леглото си постлах във мрака.

Mätänemisen minä kutsuin isäkseni, ja madot äidikseni ja sisarekseni.

Към гроба викам: Ти си ми баща! — към червея: Ти — майка ми, сестра ми!

Kussa on nyt minun odottamiseni? ja kuka ottaa minun toivostani vaarin?

Къде тогава е надеждата ми? Надеждата ми кой ще види?

Hautaan se menee, ja makaa minun kanssani mullassa.

Тя ще слезе в самотата на Шеол, когато заедно в пръстта покой намерим.