Job 16

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

respondens autem Iob dixit

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

audivi frequenter talia consolatores onerosi omnes vos estis

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

numquid habebunt finem verba ventosa aut aliquid tibi molestum est si loquaris

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

poteram et ego similia vestri loqui atque utinam esset anima vestra pro anima mea

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

consolarer et ego vos sermonibus et moverem caput meum super vos roborarem vos ore meo et moverem labia quasi parcens vobis

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

sed quid agam si locutus fuero non quiescet dolor meus et si tacuero non recedet a me

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

nunc autem oppressit me dolor meus et in nihili redacti sunt omnes artus mei

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

rugae meae testimonium dicunt contra me et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

collegit furorem suum in me et comminans mihi infremuit contra me dentibus suis hostis meus terribilibus oculis me intuitus est

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

aperuerunt super me ora sua exprobrantes percusserunt maxillam meam satiati sunt poenis meis

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

conclusit me Deus apud iniquum et manibus impiorum me tradidit

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

ego ille quondam opulentus repente contritus sum tenuit cervicem meam confregit me et posuit sibi quasi in signum

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

circumdedit me lanceis suis convulneravit lumbos meos non pepercit et effudit in terra viscera mea

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

concidit me vulnere super vulnus inruit in me quasi gigans

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

saccum consui super cutem meam et operui cinere cornu meum

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

facies mea intumuit a fletu et palpebrae meae caligaverunt

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

haec passus sum absque iniquitate manus meae cum haberem mundas ad Deum preces

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

terra ne operias sanguinem meum neque inveniat locum in te latendi clamor meus

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

ecce enim in caelo testis meus et conscius meus in excelsis

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

verbosi mei amici mei ad Deum stillat oculus meus

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

ecce enim breves anni transeunt et semitam per quam non revertar ambulo