Job 7

انسان در روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می‌کشد، دوران حیاتش همراه با سختی و مشکلات است.
Хіба чоловік на землі не на службі військовій? І його дні як дні наймита!...
مثل غلامی که در آرزوی یافتن سایه‌ای است و مانند مزدوری که منتظر مزد خود می‌باشد.
Як раб, спрагнений тіні, і як наймит чекає заплати за працю свою,
ماههای عمر من در بیهودگی می‌گذرند. شبهای طولانی و خسته کننده‌ای، نصیب من شده است.
так місяці марности дано в спадок мені, та ночі терпіння мені відлічили...
وقتی دراز می‌کشم تا بخوابم می‌گویم که چه وقت صبح می‌شود. شب طولانی است و من تا صبح از این پهلو به آن پهلو می‌غلطم.
Коли я кладусь, то кажу: Коли встану? І тягнеться вечір, і перевертання із боку на бік їм до ранку...
تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم تَرَک خورده و چِرک گرفته است.
Зодяглось моє тіло червою та струпами в поросі, шкіра моя затверділа й бридка...
روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرند و در ناامیدی به پایان می‌رسند.
А дні мої стали швидчіші за ткацького човника, і в марнотній надії минають вони...
فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیست و چشم من، روز خوبی را نخواهد دید
Пам'ятай, що життя моє вітер, моє око вже більш не побачить добра...
و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.
Не побачить мене око того, хто бачив мене, Твої очі поглянуть на мене та немає мене...
مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.
Як хмара зникає й проходить, так хто сходить в шеол, не виходить,
به خانه‌های خود باز نمی‌گردند و آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.
не вертається вже той до дому свого, та й його не пізнає вже місце його...
از همین سبب است که نمی‌توانم خاموش بمانم و می‌خواهم درد و رنج خود را بیان کنم.
Тож не стримаю я своїх уст, говоритиму в утиску духа свого, нарікати я буду в гіркоті своєї душі:
مگر من هیولای دریایی هستم که مرا تحت نظر قرار داد‌ه‌ای؟
Чи я море чи морська потвора, що Ти надо мною сторожу поставив?
من دراز می‌کشم تا دَمی استراحت کنم و مصیبتهای خود را از یاد ببرم،
Коли я кажу: Нехай постіль потішить мене, хай думки мої ложе моє забере,
آنگاه تو مرا با خوابها می‌ترسانی و با کابوس‌ها به وحشت می‌اندازی.
то Ти снами лякаєш мене, і видіннями страшиш мене...
بنابراین من چارهٔ دیگری ندارم، جز اینکه خفه شوم و بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.
І душа моя прагне задушення, смерти хочуть мої кості.
از زندگی بیزارم و دیگر نمی‌خواهم زندگی کنم، پس مرا به حال خود بگذار، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.
Я обридив життям... Не повіки ж я житиму!... Відпусти ж Ти мене, бо марнота оці мої дні!...
انسان چه اهمیّتی دارد که به او این‌قدر توجّه نشان می‌دهی؟
Що таке чоловік, що його Ти підносиш, що серце Своє прикладаєш до нього?
هر روز از او بازجویی می‌‌کنی و هر لحظه او را می‌آزمایی.
Ти щоранку за ним назираєш, щохвилі його Ти досліджуєш...
آیا نمی‌خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهان خود را فرو برم؟
Як довго від мене ще Ти не відвернешся, не пустиш мене проковтнути хоч слину свою?
اگر من گناهی بکنم، چه ضرری به تو می‌رسد، ای ناظر کارهای بشر؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من باری بر دوش تو شده‌ام؟
Я згрішив... Що ж я маю робити, о Стороже людський? Чому Ти поклав мене ціллю для Себе, і я стався собі тягарем?
چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.
І чому Ти не простиш мойого гріха, і не відкинеш провини моєї? А тепер я до пороху ляжу, і Ти будеш шукати мене, та немає мене...