Job 17

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Мій дух заламавсь, мої дні погасають, зостались мені самі гроби!...

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Дійсно, насмішки зо мною, й моє око в розгірченні їхнім ночує...

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Поклади, дай заставу за мене Ти Сам, хто ж то той, що умову зо мною заб'є по руках?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Бо від розуміння закрив Ти їх серце тому не звеличуєш їх.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Він призначує ближніх на поділ, а очі синів його темніють,

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Він поставив мене за прислів'я в народів, і став я таким, на якого плюють...

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

З безталання потемніло око моє, а всі члени мої як та тінь...

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Праведники остовпіють на це, і невинний встає на безбожного.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

І праведний буде держатись дороги своєї, а хто чисторукий побільшиться в силі.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Але всі ви повернетеся, і приходьте, та я не знаходжу між вами розумного...

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Мої дні проминули, порвалися думи мої, мого серця маєток,

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

вони мені ніч обертають на день, наближують світло при темряві!

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Якщо сподіваюсь, то тільки шеолу, як дому свого, в темноті постелю своє ложе...

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

До гробу я кличу: О батьку ти мій! До черви: Моя мамо та сестро моя!...

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Де ж тоді та надія моя? А надія моя, хто побачить її?

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

До шеолових засувів зійде вона, коли зійдемо разом до пороху...