Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.