Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Eyüp yine anlatmaya başladı:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.