Job 16

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Eyüp şöyle yanıtladı:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı’ya yaş döküyor;

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.