Job 10

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

“Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.

خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

Tanrı’ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.

آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?

آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?

آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,

پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?

خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.

تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

“Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?

به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?

تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?

با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.

به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.

امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

“Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:

تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.

هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.

اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.

تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.

چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

“Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!

مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.

از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;

بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,

به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”