Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

 Och nu le de åt mig,  människor som äro yngre till åren än jag,  män vilkas fäder jag aktade ringa,  ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

 Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp,  dessa människor som sakna all manlig kraft?

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

 Utmärglade äro de ju av brist och svält;  de gnaga sin föda av torra öknen,  som redan i förväg är öde och ödslig.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

 Saltörter plocka de där bland snåren,  och ginströtter är vad de hava till mat.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

 Ur människors samkväm drives de ut,  man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

 I gruvliga klyftor måste de bo,  i hålor under jorden och i bergens skrevor.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

 Bland snåren häva de upp sitt tjut,  under nässlor ligga de skockade,

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

 en avföda av dårar och ärelöst folk,  utjagade ur landet med hugg och slag.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

 Och för sådana har jag nu blivit en visa,  de hava mig till ämne för sitt tal;

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

 med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig,  de hava ej försyn för att spotta åt mig.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

 Nej, mig till plåga, lossa de alla band,  alla tyglar kasta de av inför mig.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

 Invid min högra sida upphäver sig ynglet;  mina fötter vilja de stöta undan.  De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

 Stigen framför mig hava de rivit upp.  De göra sitt bästa till att fördärva mig,  de som dock själva äro hjälplösa.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

 Såsom genom en bred rämna bryta de in;  de vältra sig fram under murarnas brak.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

 Förskräckelser välvas ned över mig.  Såsom en storm bortrycka de min ära,  och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

 Och nu utgjuter sig min själ inom mig,  eländesdagar hålla mig fast.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

 Natten bortfräter benen i min kropp,  och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

 Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt,  såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

 I orenlighet har jag blivit nedstjälpt,  och själv är jag nu lik stoft och aska.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

 Jag ropar till dig, men du svarar mig icke;  jag står här, men de bespejar mig allenast.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

 Du förvandlas för mig till en grym fiende,  med din starka hand ansätter du mig.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

 Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän,  och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

 Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden,  till den boning dit allt levande församlas.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

 Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen,  ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

 Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar,  och ömkade sig min själ ej över den fattige?

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

 Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom;  jag hoppades på ljus, men mörker kom.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

 Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro,  eländesdagar hava ju mött mig.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

 Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen;  mitt i församlingen står jag upp och skriar.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

 En broder har jag blivit till schakalerna,  och en frände är jag vorden till strutsarna.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

 Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött,  benen i min kropp äro förbrända av hetta.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

 I sorgelåt är mitt harpospel förbytt,  mina pipors klang i högljudd gråt.