Job 3

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب
După aceea, Iov a deschis gura şi a blestemat ziua în care s'a născut.
لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.
A luat cuvîntul şi a zis:
لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.
,,Blestemată să fie ziua în care m'am născut,
آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.
Prefacă-se în întunerec ziua aceea, să nu se îngrijească Dumnezeu de ea din cer, şi să nu mai strălucească lumina peste ea!
در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.
S'o cuprindă întunerecul şi umbra morţii, nori groşi să vină peste ea, şi neguri de peste zi s'o înspăimînte!
آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.
Noaptea aceea! S'o acopere întunerecul, să piară din an, să nu mai fie numărată între luni!
آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.
Da, stearpă să fie noaptea aceea, ducă-se veselia din ea!
آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.
Blestemată să fie de ceice blastămă zilele, de ceice ştiu să întărîte Leviatanul;
در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،
să se întunece stelele din amurgul ei, în zădar să aştepte lumina, şi să nu mai vadă genele zorilor zilei!
زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.
Căci n'a închis pîntecele care m'a zămislit, nici n'a ascuns suferinţa dinaintea ochilor mei.
چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟
Dece n'am murit în pîntecele mamei mele? Dece nu mi-am dat sufletul la ieşirea din pîntecele ei?
چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟
Dece am găsit genunchi cari să mă primească? Şi ţîţe cari să-mi dea lapte?
اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
Acum aş fi culcat, aş fi liniştit, aş dormi şi m'aş odihni
اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
cu împăraţii şi cei mari de pe pămînt, cari şi-au zidit falnice morminte,
اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
cu domnitorii cari aveau aur, şi şi-au umplut casele cu argint.
چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.
Sau n'aş mai fi în viaţă, aş fi ca o stîrpitură îngropată, ca nişte copii cari n'au văzut lumina!
زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.
Acolo nu te mai necăjesc cei răi, acolo se odihnesc cei sleiţi de puteri.
در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.
Acolo cei puşi în lanţuri sînt lăsaţi toţi în pace, nu mai aud glasul asupritorului;
کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.
cel mai mic şi cel mare sînt tot una acolo, şi robul scapă de stăpînul său.
چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟
Pentru ce dă Dumnezeu lumină celui ce sufere, şi viaţă celor amăriţi la suflet,
آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند
cari aşteaptă moartea şi nu vine; măcar că o doresc mai mult decît o comoară,
و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.
cari n'ar mai putea de bucurie şi de veselie, dacă ar găsi mormîntul? -
چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟
Pentruce, zic, dă El lumină omului care nu ştie încotro să meargă, pe care îl îngrădeşte Dumnezeu de toate părţile?
به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.
Suspinurile îmi sînt hrana de toate zilele, şi jalea mi se varsă ca apa.
از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.
De ce mă tem, aceea mi se întîmplă; de ce mi -e frică, de aceea am parte!
آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.
N'am nici linişte, nici pace, nici odihnă, şi necazul dă peste mine.``