Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Iov a luat din nou cuvîntul în pilde, şi a zis:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

,,Oh! cum nu pot să fiu ca în lunile trecute, ca în zilele cînd mă păzea Dumnezeu,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

cînd candela Lui strălucea deasupra capului meu, şi Lumina lui mă călăuzea în întunerec!

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Cum nu sînt ca în zilele puterii mele, cînd Dumnezeu veghea ca un prieten peste cortul meu,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

cînd Cel Atotputernic încă era cu mine, şi cînd copiii mei stăteau în jurul meu;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

cînd mi se scăldau paşii în smîntînă, şi stînca vărsa lîngă mine pîraie de untdelemn!

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Dacă ieşeam să mă duc la poarta cetăţii, şi dacă îmi pregăteam un scaun în piaţă,

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

tinerii se trăgeau înapoi la apropierea mea, bătrînii se sculau şi stăteau în picioare.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Mai marii îşi opriau cuvîntările, şi îşi puneau mîna la gură.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Glasul căpeteniilor tăcea, şi li se lipea limba de cerul gurii.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Urechea care mă auzea, mă numea fericit, ochiul care mă vedea mă lăuda.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Căci scăpam pe săracul care cerea ajutor, şi pe orfanul lipsit de sprijin.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Binecuvîntarea nenorocitului venea peste mine, umpleam de bucurie inima văduvei.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Mă îmbrăcam cu dreptatea şi -i slujeam de îmbrăcăminte, neprihănirea îmi era manta şi turban.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Orbului îi eram ochi, şi şchiopului picior.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Celor nenorociţi le eram tată, şi cercetam pricina celui necunoscut.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Rupeam falca celui nedrept, şi -i smulgeam prada din dinţi.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Atunci ziceam: ,În cuibul meu voi muri, zilele mele vor fi multe ca nisipul.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Apa va pătrunde în rădăcinile mele, roua va sta toată noaptea peste ramurile mele.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Slava mea va înverzi neîncetat, şi arcul îmi va întineri în mînă.`

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Oamenii mă ascultau şi aşteptau, tăceau înaintea sfaturilor mele.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

După cuvîntările mele, niciunul nu răspundea, şi cuvîntul meu era pentru toţi o rouă binefăcătoare.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Mă aşteptau ca pe ploaie, căscau gura ca după ploaia de primăvară.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Cînd li se muia inima, le zîmbeam. şi nu puteau izgoni seninătatea de pe fruntea mea.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Îmi plăcea să mă duc la ei, şi mă aşezam în fruntea lor; eram ca un împărat în mijlocul unei oştiri, ca un mîngîietor lîngă nişte întristaţi.