Job 17

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Mi se pierde suflarea, mi se sting zilele, mă aşteaptă mormîntul.

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Sînt înconjurat de batjocoritori, şi ochiul meu trebuie să privească spre ocările lor.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Pune-Te singur zălog pentru mine înaintea Ta; altfel, cine ar putea răspunde pentru mine?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Căci le-ai încuiat inima în faţa priceperii. De aceea nici nu -i vei lăsa să biruie.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Cine dă pe prieteni să fie prădaţi, copiilor aceluia li se vor topi ochii.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

M'a făcut de basmul oamenilor, şi ca unul pe care -l scuipi în faţă!

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Ochiul mi se întunecă de durere; toate mădularele mele sînt ca o umbră.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Oamenii fără prihană sînt înmărmuriţi de aceasta, şi cel nevinovat se răscoală împotriva celui nelegiuit.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Cel fără prihană rămîne totuş tare pe calea lui, cel cu mînile curate se întăreşte tot mai mult.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Dar voi toţi, întoarceţi-vă, veniţi iarăş cu cuvîntările voastre, şi vă voi arăta că între voi niciunul nu e înţelept.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Ce! mi s'au dus zilele, mi s'au nimicit planurile, planurile acelea făcute cu atîta iubire în inima mea...

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Şi ei mai spun că noaptea este zi, că se apropie lumina, cînd întunerecul a şi venit!

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Cînd Locuinţa morţilor o aştept ca locuinţă, cînd în întunerec îmi voi înălţa culcuşul;

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

cînd strig gropii: ,Tu eşti tatăl meu!` Şi viermilor: ,Voi sînteţi mama şi sora mea!`

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Unde mai este atunci nădejdea mea? Şi cine mai poate vedea nădejdea mea?

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

Ea se va pogorî cu mine la porţile locuinţei morţilor, cînd vom merge împreună. să ne odihnim în ţărînă.``