Psalms 77

با صدای بلند نزد خدا زاری می‌کنم. در پیشگاه خدا فریاد می‌کنم تا او مرا بشنود.

Til sangmesteren, for Jedutun; av Asaf; en salme.

به هنگام سختی، به درگاه خداوند دعا می‌کنم و تمام شب دستهای خود را به سوی او بلند می‌کنم، امّا تسلّی نمی‌یابم.

Min røst er til Gud, og jeg vil rope; min røst er til Gud, og han vil vende øret til mig.

خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. زمانی که به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

På min nøds dag søker jeg Herren; min hånd er utrakt om natten og blir ikke trett, min sjel vil ikke la sig trøste.

خواب را از من گرفته‌ای، آن‌قدر پریشانم که نمی‌توانم حرف بزنم.

Jeg vil komme Gud i hu og sukke; jeg vil gruble, og min ånd vansmekter. Sela.

به روزگار گذشته فکر می‌کنم و سالهای پیش را به یاد می‌آورم.

Du holder mine øine oppe i nattevaktene; jeg er urolig og taler ikke.

تمام شب با خود فکر می‌کنم و می‌اندیشم و از خود می‌پرسم:

Jeg tenker på fordums dager, på de lengst fremfarne år.

«آیا خداوند ما را برای همیشه ترک خواهد کرد؟ آیا هرگز از ما راضی نخواهد شد؟

Jeg vil komme i hu mitt strengespill om natten, i mitt hjerte vil jeg gruble, og min ånd ransaker.

آیا دیگر ما را دوست ندارد؟ آیا پیمان او با ما باطل شده است؟

Vil da Herren forkaste i all evighet, og vil han ikke mere bli ved å vise nåde?

آیا خدا رحمت خود را فراموش کرده و خشم او، جای شفقت او را گرفته است؟»

Er det for all tid ute med hans miskunnhet? er hans løfte blitt til intet slekt efter slekt?

پس گفتم: «درد من این است که رفتار خدا با من عوض شده است.»

Har Gud glemt å være nådig? Har han i vrede tillukket sin barmhjertighet? Sela.

من کارهای خداوند را به‌خاطر خواهم آورد و معجزات او را که در گذشته نشان داد، به یاد می‌آورم.

Jeg sier: Dette er min plage, det er år fra den Høiestes høire hånd.

دربارهٔ تمام کارهای تو تفکّر خواهم نمود و دربارهٔ کارهای حیرت‌انگیز تو خواهم اندیشید.

Jeg vil forkynne Herrens gjerninger; for jeg vil komme dine under i hu fra fordums tid.

خدایا، همهٔ کارهای تو مقدّسند. خدایی به بزرگی تو وجود ندارد.

Og jeg vil eftertenke alt ditt verk, og på dine store gjerninger vil jeg grunde.

تو خدایی هستی که معجزه می‌کنی. تو قدرت خود را به همهٔ اقوام جهان نشان دادی.

Gud! Din vei er i hellighet; hvem er en gud stor som Gud?

تو با قدرت خود، قوم خود، یعنی فرزندان یعقوب و یوسف را آزاد نمودی.

Du er den Gud som gjør under; du har kunngjort din styrke blandt folkene.

ای خدا، وقتی آبها تو را دیدند، ترسیدند و اعماق دریا به لرزه درآمد.

Du har forløst ditt folk med velde, Jakobs og Josefs barn. Sela.

ابرها باریدند، رعد در آسمان غرید، برق در همه‌جا درخشید.

Vannene så dig, Gud, vannene så dig, de bevet, ja avgrunnene skalv.

صدای رعد تو در گِردباد بود و نور برق، جهان را روشن ساخت و زمین را به لرزه درآورد.

Skyene utøste vann, himlene lot sin røst høre, ja dine piler fløi hit og dit.

از دریا عبور نمودی و از عمق دریا گذشتی ولی اثری از جای پایت دیده نشد.

Din tordens røst lød i stormhvirvelen, lyn lyste op jorderike, jorden bevet og skalv.

قوم خود را به وسیلهٔ موسی و هارون، مانند یک شبان رهبری نمودی.

Gjennem havet gikk din vei, og dine stier gjennem store vann, og dine fotspor blev ikke kjent. Du førte ditt folk som en hjord ved Moses' og Arons hånd.