Psalms 104

ای خداوند، خدای من، تو چقدر بزرگ هستی! تو با عظمت و جلال آراسته‌ای.

Min sjel, lov Herren! Herre min Gud, du er såre stor, høihet og herlighet har du iklædd dig.

خود را با نور پوشانیده و آسمان را مانند خیمه‌ای گسترانیده‌ای.

Han hyller sig i lys som i et klædebon, han spenner himmelen ut som et telt,

خانه‌ات را بر فراز آبها بنا نموده‌ای. ابرها را ارابهٔ خود ساخته‌ای و بر بالهای باد سوار شده‌ای.

han som tømrer i vannene sine høie saler, han som gjør skyene til sin vogn, som farer frem på vindens vinger.

بادها پیام‌آوران تو و شعله‌های آتش خادمان تو هستند.

Han gjør vinder til sine engler, luende ild til sine tjenere.

اساس زمین را چنان استوار کردی که هرگز تکان نمی‌خورد.

Han grunnfestet jorden på dens støtter, den skal ikke rokkes i all evighet.

دریاها آن را مانند ردا دربر گرفت و آب، کوهها را پوشانید.

Du hadde dekket den med dype vann som med et klædebon; vannene stod over fjellene.

از توبیخ تو، آبها خروشیدند و از شنیدن صدای فرمان تو، آنها گریختند.

For din trusel flydde de, for din tordens røst for de hastig bort.

از روی کوهها به‌ دشتها جاری شدند و دشتها را پُر کردند، به جاهایی که برای آنها تعیین نموده بودی.

De steg op til fjellene, fór ned i dalene, til det sted du hadde grunnfestet for dem.

برای آنها حدودی را معیّن کردی تا از آن نگذرند و بار دیگر تمام روی زمین را نپوشانند.

En grense satte du, som de ikke skal overskride; de skal ikke vende tilbake for å dekke jorden.

چشمه‏ها را در وادیها و رودخانه‏ها را بین کوهها جاری ساختی.

Han lar kilder springe frem i dalene; mellem fjellene går de.

تا حیوانات وحشی از آنها بنوشند و الاغهای وحشی، تشنگی خود را فرونشانند.

De gir alle markens dyr å drikke; villeslene slukker sin tørst.

پرندگان، بر شاخه‏های درختانِ نزدیک آنها آشیانه می‌سازند و نغمه‏سرایی می‌کنند.

Over dem bor himmelens fugler; mellem grenene lar de høre sin røst.

از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین را از نعماتت پُر می‌سازی.

Han vanner fjellene fra sine høie saler; av dine gjerningers frukt mettes jorden.

برای مصرف حیوانات علف را می‌رویانی و برای انسانها نباتات را آفریدی تا غذای خود را از آنها به دست آورند.

Han lar gress gro for feet og urter til menneskets tjeneste, til å få brød frem av jorden.

تا برای شادی دل خود شراب، و برای شادابی چهرهٔ‌شان روغن، و جهت تقویت جسمانی خود، نان تهیّه کنند.

Og vin gleder menneskets hjerte, så den gjør åsynet mer skinnende enn olje, og brød styrker menneskets hjerte.

سروهای لبنان که درختان خداوند هستند، سیراب می‌شوند.

Herrens trær mettes, Libanons sedrer som han har plantet,

پرندگان بر درختان سرو، و لک‌لکها روی درختان صنوبر، آشیانه می‌سازند.

der hvor fuglene bygger rede, storken som har sin bolig i cypressene.

کوهها پناهگاه بُزهای کوهی و صخره‏ها لانهٔ گورکن‏هاست.

De høie fjell er for stengjetene, klippene er tilflukt for fjellgrevlingene.

مهتاب را جهت تعیین فصلها آفریدی و آفتاب وقت غروب خود را می‌داند.

Han gjorde månen til å fastsette tidene; solen kjenner sin nedgangstid.

شب را به وجود آوردی تا در تاریکی آن حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون آیند.

Du gjør mørke, og det blir natt; i den rører sig alle dyrene i skogen.

شیرهای جوان برای طعمه‏ای که خدا برایشان فراهم کرده است، غرّش می‌کنند.

De unge løver brøler efter rov, for å kreve sin føde av Gud.

در وقت طلوع آفتاب، دوباره به بیشهٔ خود می‌روند و استراحت می‌کنند.

Solen går op, de trekker sig tilbake og legger sig i sine boliger.

انسانها برای کسب و کار از خانه‏های خود بیرون می‌روند و تا هنگام شب تلاش می‌کنند.

Mennesket går ut til sin gjerning og til sitt arbeid inntil aftenen.

خداوندا، کارهای تو چه بسیار است، همهٔ آنها را با حکمت انجام داده‌ای، زمین از مخلوقات تو پُر است.

Hvor mange dine gjerninger er, Herre! Du gjorde dem alle viselig; jorden er full av det du har skapt.

اقیانوسها بزرگ و وسیع هستند و حیوانات بی‌شمار، کوچک و بزرگ در آنها زندگی می‌کنند.

Der er havet, stort og vidtstrakt; der er en vrimmel uten tall, der er dyr, både små og store.

کشتی‌ها بر روی آنها حركت می‌کنند و هیولای دریایی در آنها بازی می‌کند.

Der går skibene, Leviatan, som du skapte til å leke sig der.

همهٔ آنها محتاج تو هستند، تا روزیِ آنها را بدهی.

Alle venter de på dig, at du skal gi dem deres føde i sin tid.

هر آنچه تو به آنها می‌دهی، آنها جمع می‌نمایند. تو برایشان غذا آماده می‌کنی و آنها را سیر می‌سازی.

Du gir dem, de sanker; du oplater din hånd, de mettes med godt.

وقتی از آنها روی برمی‌گردانی، به وحشت می‌افتند و هنگامی‌که جانشان را می‌گیری، می‌میرند و به خاک برمی‌گردند زیرا که از آن ساخته شده‌اند.

Du skjuler ditt åsyn, de forferdes; du drar deres livsånde tilbake, de dør og vender tilbake til sitt støv.

چون روح خود را می‌فرستی زنده می‌شوند و زمین، زندگی تازه پیدا می‌کند.

Du sender din Ånd ut, de skapes, og du gjør jordens skikkelse ny igjen.

جلال خداوند جاودان باد. خداوند از کارهای خود خشنود باشد.

Herrens ære være til evig tid! Herren glede sig i sine gjerninger!

او به زمین می‌نگرد و زمین به لرزه می‌آید و چون کوهها را لمس می‌کند، چون آتشفشان فَوَران می‌کنند.

Han som ser til jorden, og den bever, som rører ved fjellene, og de ryker.

تا زنده‌ام سرود حمد خواهم سرایید، و تا آخر عمر خود، خداوند را ستایش خواهم كرد.

Jeg vil lovsynge Herren så lenge jeg lever; jeg vil synge for min Gud så lenge jeg er til.

امیدوارم که دعا و مناجات من او را خشنود سازد، زیرا او سرچشمهٔ سرور و شادی من است.

Måtte min tale tekkes ham! Jeg vil glede mig i Herren!

گناهکاران از روی زمین محو شوند و اثری از مردمان بدکار باقی نماند. ای جان من خداوند را ستایش کن. خداوند را سپاس باد.

Men måtte syndere utryddes av jorden, og ugudelige ikke mere finnes! Min sjel, lov Herren! Halleluja!