Lamentations 5

خداوندا، به یادآور که چه بلایی بر سر ما آمده است: ببین که چگونه خوار و رسوا شده‌ایم!

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

سرزمین موروثی ما به دست بیگانگان افتاده است و در خانه‌های ما مردم بیگانه زندگی می‌کنند.

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

ما یتیم شده‌ایم. پدران ما به دست دشمن کشته شده و مادران ما بیوه شده‌اند.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

آبی را که می‌خوریم و هیزمی را که برای آتش به کار می‌بریم، باید بخریم.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

باری سخت و دشوار بر دوش خود می‌کشیم. خسته و ناتوان شده‌ایم و راحتی نداریم.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

پیش مردم مصر و آشور دست دراز کردیم تا لقمه نانی به ما بدهند و زنده بمانیم.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

نیاکان ما گناه کردند امّا آنها از بین رفتند و اینک ما تاوان گناه آنها را پس می‌دهیم.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

غلامان بر ما حکومت می‌کنند و کسی نیست که ما را از قدرت آنها نجات بدهد.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

یک لقمه نان را در بیابان با خطر جان به دست می‌آوریم.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

از شدّت گرسنگی در تب می‌سوزیم و پوست بدن ما همچون تنورِ داغ است.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

همسران ما در کوه صهیون مورد تجاوز قرار گرفتند و دختران ما در تمام روستاهای یهودیه مجبور شدند خود را تسلیم کنند.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

رهبران ما را به دار آویخته‌اند و به ریش‌سفیدان ما بی‌احترامی شده است.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

از جوانان ما در آسیاب کار می‌کشند و اطفال ما در زیر بارِ گران هیزم، از پا می‌افتند.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

پیر مردان ما دیگر در کنار دروازهٔ شهر دیده نمی‌شوند و جوانان ما دیگر آواز نمی‌خوانند.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

خوشی و سرور از دلهای ما رخت بربسته و رقص و پایکوبی ما به ماتم تبدیل شده است.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

وای بر ما که گناه کردیم و تاج جلال و افتخار را از دست دادیم.

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

دلهای ما بی‌تاب و چشمان ما تار گشته‌اند،

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

زیرا کوه صهیون، ویران و محل گشت و گذار شغالان شده است.

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

خداوندا، تو فرمانروای ابدی جهان هستی و تاج و تخت تو بی‌زوال است.

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

چرا ما را برای همیشه از یاد بردی؟ چرا ما را برای مدّتی طولانی ترک کردی؟

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

ای خداوند، ما را دوباره به سوی خود بازگردان و جلال پیشین ما را بازگردان.

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

آیا ما را بکلّی ترک کرده و از ما بی‌نهایت خشمگین هستی؟

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?