Lamentations 3

من آن کسی هستم که چوب مجازات خدا را خورده‌ام.

Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.

او مرا به اعماق تاریکی برده

Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.

و تمام روز دست خود را برضد من بلند کرده است.

Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.

گوشت و پوستِ بدن مرا فرتوت ساخته و استخوانهایم را شکسته است.

Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.

مرا با سختی و مشقّت محاصره کرده

Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.

و مانند کسی‌که سالها پیش مرده باشد، در تاریکی نشانده است.

På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.

دیواری به دورم کشیده و مرا با زنجیرهای سنگین بسته است و نمی‌توانم فرار کنم.

Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.

برای کمک التماس می‌کنم، امّا او دعایم را نمی‌پذیرد.

Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.

راه مرا از هر طرف با دیوارهای سنگی بسته و آن را پُر پیچ و خم ساخته است.

Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.

او مانند خرسی در کمین من نشسته و مثل شیری برای حمله به من آماده است.

En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.

مرا از راهم به گوشه‌ای برده و پاره پاره‌ام نمود و ترک گفت.

Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.

کمان خود را کشید و مرا هدف تیرهای خود قرار داد.

Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.

تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.

مردم مرا مسخره می‌کنند و تمام روز به من می‌خندند.

Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.

با سختی‌ها و مصیبت‌ها زندگی را برای من تلخ ساخته است.

Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.

رویم را به خاک مالید و دندانهایم را با سنگها شکست.

Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.

سعادت و سلامتی را از من گرفته است.

Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,

گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.»

og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.

وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.

Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!

همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.

Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.

امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم،

Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:

زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.

Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.

آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم می‌باشد.

Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.

خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.

Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.

خداوند بر تمام کسانی‌که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است.

Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.

پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.

چه نیکوست که در هنگام جوانی صبر و تحمّل را بیاموزیم.

Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,

وقتی گرفتار مصیبتی از جانب خداوند می‌شویم، باید خاموش و تنها بنشینیم؛

at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,

و در حضور خداوند به خاک بیافتیم، شاید هنوز امیدی باقی باشد.

at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -

وقتی کسی بخواهد ما را بزند، صورت خود را جلو بیاوریم و وقتی به ما اهانت می‌کنند، تحمّل کنیم.

at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.

زیرا خداوند ما را برای همیشه ترک نمی‌کند.

For Herren forkaster ikke til evig tid,

هرچند خداوند غم و اندوه را بر سر ما بیاورد، ولی از روی محبّت سرشار خود بر ما رحمت خواهد کرد.

men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;

خداوند از غم و اندوه ما خشنود نمی‌گردد.

for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.

وقتی اسیران و ستمدیدگان ما پایمال می‌شوند؛

Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,

هنگامی‌که حقّی را که خدا به ما داده است، پایمال می‌گردد؛

bøier mannens rett for den Høiestes åsyn

و زمانی که در حق شخصی در دادگاه بی‌عدالتی می‌شود، خدا همه را می‌بیند.

eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?

هیچ امری بدون اراده و رضای خداوند انجام نمی‌شود.

Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?

خیر و شر، تنها به فرمان خداوند متعال واقع می‌شود.

Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?

پس چرا وقتی به‌خاطر گناهان خود مجازات می‌شویم، شکایت کنیم؟

Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!

بیایید رفتار خود را بسنجیم و به سوی خداوند بازگردیم.

La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!

بیایید با تمام قلب، دست دعا به سوی خدایی که در آسمانهاست بلند کنیم،

La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!

و بگوییم: «خداوندا، ما گناهکاریم و از فرمان تو سرکشی کرده‌ایم و تو ما را نبخشیده‌ای.

Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.

«بر ما غضب کردی و ما را کُشتی، رحمت تو به وسیلهٔ خشمت پنهان گشت.

Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.

چون بر ما خشمگین بودی، خود را از ما پنهان کردی تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.

تو ما را پیش مردم جهان همچون خاکروبه و زباله ساختی.

Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.

«تمام دشمنان ما، ما را تحقیر می‌کنند.

De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.

با هلاکت و نابودی روبه‌رو شده‌ایم و ترس و وحشت ما را فراگرفته است.

Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.

به‌خاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاریست.

Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.

«پیوسته اشک می‌ریزم

Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,

تا خداوند از آسمان به پایین بنگرد و ما را ببیند.

før Herrens øie ser ned fra himmelen.

وقتی می‌بینم چه بلایی بر سر دختران شهر من آمده است، دلم از غصّه ریش‌ریش می‌شود.

Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.

«دشمنان بدون هیچ دلیلی مرا مثل پرنده به دام انداختند.

Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.

مرا زنده در چاه انداختند و سنگی بر سر آن گذاشتند.

De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.

آب از سرم گذشت و فکر کردم که بزودی خواهم مرد.

Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.

«خداوندا، از ته چاه تو را طلبیدم.

Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.

فریاد مرا شنیدی و به ناله‌های من گوش دادی.

Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!

وقتی به حضور تو دعا کردم، آمدی و گفتی: 'نترس!'

Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!

«خداوندا، تو از حق من دفاع کردی و از مرگ نجاتم دادی.

Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.

تو ای خداوند، شاهد ظلم‌هایی که در حق من کردند، بودی؛ پس به داد من برس و خودت داوری کن.

Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!

تو می‌دانی که دشمنانم همه از من نفرت دارند و برضد من دسیسه می‌چینند.

Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.

«خداوندا، تو شنیده‌ای که آنها چگونه به من اهانت کرده و برضد من توطئه چیده‌اند.

Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,

دشمنانم تمام روز دربارهٔ من سخنان بد می‌گویند و برای آزار من نقشه می‌کشند.

mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.

در همه حال به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.

Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.

«خداوندا، آنها را به سزای کارهایشان برسان.

Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.

آنها را لعنت کن تا گرفتار غم و درد شوند.

Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.

با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین نابود ساز.»

Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.