Job 16

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Da tok Job til orde og sa:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

jeg kunde styrke eder med min munn, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte.

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

De spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet;

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

Å jord, dekk ikke mitt blod, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser!

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.