Job 10

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

Min sjel er lei av mitt liv, jeg vil la min klage ha fritt løp, jeg vil tale i min sjels bitre smerte.

خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

Jeg vil si til Gud: Fordøm mig ikke, la mig vite hvorfor du strider mot mig!

آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

Tykkes det dig godt at du undertrykker, at du forkaster det dine hender med omhu har dannet, og lar ditt lys skinne over ugudeliges råd?

آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

Har du menneskeøine, eller ser du således som et menneske ser?

آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

Er dine dager som et menneskes dager, eller dine år som en manns dager? -

پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

siden du søker efter min misgjerning og leter efter min synd,

خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

enda du vet at jeg ikke er ugudelig, og at det ingen er som redder av din hånd.

تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

Dine hender har dannet mig og gjort mig, helt og i alle deler, og nu vil du ødelegge mig!

به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

Kom i hu at du har dannet mig som leret, og nu lar du mig atter vende tilbake til støvet!

تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

Helte du mig ikke ut som melk og lot mig størkne som ost?

با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

Med hud og kjøtt klædde du mig, og med ben og sener gjennemvevde du mig.

به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

Liv og miskunnhet har du gitt mig, og din varetekt har vernet om min ånd.

امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

Og dette gjemte du i ditt hjerte, jeg vet at dette hadde du i sinne:

تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

Syndet jeg, så vilde du vokte på mig og ikke frikjenne mig for min misgjerning;

هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

var jeg skyldig, da ve mig, men var jeg uskyldig, skulde jeg dog ikke kunne løfte mitt hode, mett av skam og med min elendighet for øie;

اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

og hevet det sig dog, så vilde du jage efter mig som en løve, og atter vise dig forunderlig mot mig;

تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

du vilde føre nye vidner mot mig og øke din harme mot mig, sende alltid nye hærflokker mot mig.

چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

Hvorfor lot du mig utgå av mors liv? Jeg skulde ha opgitt ånden, og intet øie skulde ha sett mig;

مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

jeg skulde ha vært som om jeg aldri hadde vært til; fra mors liv skulde jeg ha vært båret til graven.

از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

Er ikke mine dager få? - Han holde op! Han la mig være, så jeg kan bli litt glad,

بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

før jeg går bort for ikke å vende tilbake, bort til mørkets og dødsskyggens land,

به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

et land så mørkt som den sorteste natt, hvor dødsskygge og forvirring råder, og hvor lyset er som den sorteste natt!