Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.