Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.