Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, *s* világánál jártam a setétet;

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Mikor még a Mindenható velem volt, *és* körültem voltak gyermekeim;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Mikor lábaimat *édes* tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek *és *állottak.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Az én szavaim után nem szóltak többet, *s harmatként* hullt rájok beszédem.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

*Örömest* választottam útjokat, mint főember ültem *ott;* úgy laktam *ott,* mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.